29-6-2019 / Vandaag is t een bloedhete dag, mijn zoon is jarig en heeft al weer 36 jaar op deze wereld rondgestruind! Het is waar hij woont net zo warm als hier momenteel. Curacao, waar ik zelf 10 jaar gewoond heb. Maar vanwege de kink in de kabel voor wat betreft gezondheid , ben ik na een gevecht met alle alternatieve mogelijkheden die er bestaan, toch genoodzaakt geweest om verleden jaar naar Nederland terug te komen. Hier heb ik een zware chemo en bestralingsbehandeling ondergaan, dan weet je wel over welke ziekte ik t heb. Maar Inge is nog steeds met een pompend hart en zuurstofverwerkende longenpartij op deze wereld, en daar ben ik mega dankbaar voor! Wat ik aan therapie heb gevolgd, zal ik in een apart bericht uiteen zetten. De procedures hebben me namelijk wel op de been gehouden en werken op diverse fronten ook echt wel. Ik ben zelfs een goed aantal weken in een kliniek in Amerika geweest en het was bijna gelukt, alleen financieel is dat een zeer groot bedrag dat niet op te brengen is als je geen miljonair bent. Ik moest dus de therapie afbreken daar en terug naar Curacao, waar ik zoveel mogelijk de supplementen en theetjes, ozon, warmtedeken etc vanuit de kliniek probeerde op te volgen. Mijn tumor was echter te sterk om te kunnen verdwijnen met de methodes die ik deed. Dus nu ben ik weer in t platte landje aan de Noordzee. Dicht bij mijn andere kinderen en mijn kleinkinderen, en dat is dan weer het lichtpunt van de nachtmerrie waar ik zolang in gezeten heb. De weg naar herstel en het vertrouwen dat de tumor nu zover zal krimpen dat hij verdwijnt is nog steeds niet makkelijk, maar daarom wil ik zoveel mogelijk kennis en informatie doorgeven wat de redenen zijn geweest dat ik ziek werd en waar je op moet letten in je leven om zowiezo niet ziek te worden. En daar staat plezier maken en dankbaar zijn voor alle mooie dingen in je leven het meest bovenaan!
6-7-2019 Er zijn natuurlijk ook dagen dat mijn stemming niet zo geweldig is en ik me veel afvraag over het waarom en vooral waarom ik? De lucht is dicht en dat maakt het er niet rooskleuriger op. Ik ben gister gestopt met de Fentanil pleisters omdat ik geen voorstander ben van chemische middelen en omdat ik al 33 bestralingen, waarvan de laatste 4 boosts waren, en 2 chemokuren door mijn lichaam heb gekregen, ben ik nu weer zover ( met de hulp van mijn zeer vriendelijke Fysiotherapeut) dat ik mijn laatste pijnmedicatie opzij zet. Ja, dat was een leuke en zeer stoere gedachte, ik heb na het verwijderen van de pleister, op advies van mijn radioloog, paracetamol zetpillen 1000 mg geimplementeerd 2 x per daags. Voor het slapen had ik die dus opgevolgd. De nacht die er op volgde was verschrikkelijk. Ik kreeg rare stuipjes in mijn ledematen en mijn hartslag was enigzins verwilderd. Hoe ik ook m’n best deed om in slaap te komen, het lukte niet, niet met m’n dagelijkse hypnosebandjes en niet met m’n hand op mijn hart. Ik besloot nog even wat op Videoland te kijken online, mijn geest was moe, ik was werkelijk uitgeput en mijn geest wilde niet uitschakelen. Dat is een enorme straf! Uiteindelijk had ik nog een lage dosering pleister in mijn tas die ik opgeplakt heb, ik kon niet meer. De gedachtes van falen enzo stroomden langs, ik moest werkelijk in vergadering met mezelf dat ik echt wel sterk genoeg was om hier vanaf te komen, maar omdat ook mijn situatie enorm veel stress geeft nu, zijn dat extra factoren dat ik niet goed kan afkicken. En afkicken is het zeer zeker, ik ben er van geschrokken dat de effecten van stoppen zo heftig zijn, het lijkt zo’ n onschuldig pleistertje. Mijn radiologe keek me ook al raar aan toen ik zei dat ik cold turkey ging stoppen, zij gaf aan dat ik dan toch zeker 3x per dag 1000 mg paracetamol moest nemen om dat gat op te vullen. Ze zei echter niets over de bijverschijnselen van het afkicken en wat ik eraan kon doen. Gelukkig had ik ook nog een piepkleinbeetje wietolie die ik ook meteen genomen heb. Tegen de ochtend viel ik in slaap, ik had steeds 10 min geslapen en weer wakker geworden. Dit ga ik dus wel even anders aanpakken.
Uiteindelijk heb ik de methode gevonden, na veel scrollen op internet. ik knipte steeds een beetje meer van elke nieuwe pleister af waardoor de dosering steeds minder wordt. Nu wil het geval dat ik daar dus enkele dagen mee bezig was en ik uit logeren ging bij mijn vriendin. Hele onderneming met de trein, aangezien ik moeilijk ter been ben. Ik kwam er aan en werd met een zeer brede glimlach ontvangen. Heel fijn om zo veel liefde te kunnen voelen. Daar ga je van stralen. Toen ik een spulletjes aan het uitpakken was op de logeerkamer kwam ik tot de ontdekking dat ik geen nieuwe pleisters bij me had….Ik kreeg even een moment van onrust en vertelde het aan mijn vriendin. Zij is heel pragmatisch ingesteld en vertelde me zeer overtuigend dat ik het tot zover gered had en dit dus ook zou overleven. Ik liet de pleister is ik op had zitten en ging ervan uit dat die dan nog wel langer uit zou werken. Nadat het kleine pleistertje van gebrek aan plak de andere dag er vanzelf afviel heb ik er geen moment meer aan gedacht. Het is een heerlijk weekend geworden, met haar en haar man en kinderen, en ik heb geen afkickverschijnselen meer gehad.