Het is een zijtak in mijn leven. Alle zaken die op mijn pad komen zijn niet in eenheden maar in vele meervouden. De successen die ik behaald heb zijn tijdelijke goede gevoelens die het leven kleur en bestemming geven. De mensheid zelf is een ander verhaal. Iemand zei me laatst dat de mensheid enorm verhard is, en dat kan ik niet ontkennen. Wat mijn ervaring met goedheid en hulp een ware verlichting gaf was in een kleine gemeenschap en met werkelijke zielsverwanten, die niet dagelijks de deur platliepen. Mensen waar ik het zelfs niet eens van verwachtte. Hoe groter de massa, hoe egoistischer de mens. Het in iemands schoenen proberen te staan, zich voor kunnen stellen hoe het is om een levensbedreigende ziekte te hebben en de angst, onzekerheid en woede die daar mee gepaard gaat, dat zijn zaken waar we ons liever ver weg van houden. Dus geven we quotes door over het leven. ZIjn we geschokt voor een paar tellen als we erachter komen dat een beroemdheid de gevreesde ziekte heeft of dat deze eraan is overleden. Daarna posten we het bord eten dat we net heerlijk voor het eerst gekookt hebben vanuit een masterchefs boek. We maken daarmee ons leven weer prettig en onozel. In die bubbel is het heerlijk vertoeven. Maar als in onze nabije omgeving iemand werkelijk aan de rand van het bestaan komt te staan dan hebben we geen grip meer op de zo nodige bubbel, we worden belaagd met angsten, kunnen we wel zonder die persoon, kan ik het wel aan om die zo te zien lijden? En nog meer beladende gevoelens. Dan is actie de reactie en is er nog een soort van afwachtende houding, valt het misschien allemaal nog mee ofzo, kunnen we nog iets financieel betekenen, of een kaartje sturen, lieve bemoedigende berichtjes appen, langs gaan voor even en dan de sfeer opbloeien met eigen ervaringen van het weekendje weg in Luxemburg ofzo. In deze periode zijn er nog mensen die werkelijk energie steken in de ander. Echter als het proces lang aanhoudt, de toekomst onzeker wordt, je het gevoel hebt dat je er al heel veel energie in hebt gestoken en de afstand te groot wordt, de toestand te ingewikkeld, dan wordt het een ander verhaal. Je wordt vergeten. Mensen begrijpen niet dat een patient al zoveel heeft moeten doorstaan, moed moeten houden, diverse nare ervaringen heeft moeten voelen met diverse behandelingen, het hoofd helder houden want er zijn echt momenten dat een zelfmoordpil op je nachtkastje een uitkomst zou bieden in de hel waar je doorheen moet. Dan komt het punt dat je moet gaan genezen, accepteren dat er toch een lichtpuntje is en er een zekere toekomst mogelijk is. Hoe gaan we daar mee om? Zover ik het kan beoordelen is het kringetje van mensen die werkelijk begaan zijn met je geslonken naar een op 1 hand te tellen aantal. Liefde is de kracht voor genezing en moed om door te gaan. Daar ben ik dan ook enorm dankbaar voor. De weg is nog lang en ik heb vertrouwen in de toekomst, op eigen kracht en met hulp en liefde van God en de mensen die erom geven dat je kan opkrabbelen en je daarbij een helpende hand toereiken. Op zoek naar een woning en weer op eigen kracht!
